Η δημιουργός της θεατρικής παράστασης «Πέφτει η νύχτα στην Αθήνα», Ηλέκτρα Ελληνικιώτη, υπογράφει τη σύλληψη της ιδέας και τη σκηνοθεσία του έργου, στο θέατρο Βρυσάκι και μιλάει στο click@Life για... μικρά και μεγάλα «εγκλήματα».Πώς προέκυψε η ιδέα για το «Πέφτει η νύχτα στην Αθήνα»;
Το παιχνίδι «Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο» είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου παιχνίδια παρέας. Διένυα μια περίοδο που ήθελα να κάνω κάτι, με το οποίο θα περάσω όμορφα, θα διασκεδάσω και εγώ και οι συνεργάτες μου και βέβαια, και οι θεατές. Κι έτσι σκέφτηκα: «τι καλύτερο από το να κάνω παράσταση ένα αγαπημένο μου παιχνίδι;» Έτσι προέκυψε η ιδέα, του πώς θα ήταν το Παλέρμο, αν ανέβαινε στη θεατρική σκηνή. Και στην πορεία, αποδείχτηκε ότι το «Παλέρμο» είναι ένα πρώτης τάξεως πεδίο μελέτης της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχοσύνθεσης.Ποιο είναι το πιο δημιουργικό συναίσθημα;
Σε αυτήν την ερώτηση, όλοι σχεδόν οι συνεργάτες μου απάντησαν το άγχος! Και δεν θα διαφωνήσω μαζί τους. Αλλά κι αυτό σε έναν βαθμό ελεγχόμενο, τόσο, όσο χρειάζεται, για να σε κρατάει σε εγρήγορση. Όσον αφορά στη συγκεκριμένη παράσταση, εγώ θα έλεγα και η σύμπνοια. Σύμπνοια χαρακτήρων. Από όλες τις δουλειές στις οποίες έχω συμμετάσχει μέχρι τώρα, αυτή είναι η πρώτη που ούτε ένας από τους συνεργάτες μου δεν ένιωσα ότι μιλάει σε «άλλη γλώσσα», ότι δεν συνεννοούμαστε, ακόμα κι όταν διαφωνούμε.
Τι είναι τέχνη για σας;
Δεν ξέρω τι είναι τέχνη. Και η αλήθεια είναι ότι δεν ψάχνω και να βρω. Αρκούμαι στον ορισμό που της δίνει το λεξικό και στο πώς, ενδεχομένως, να τη μεταφράζω εγώ σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μου και στη δουλειά μου την ίδια. Γενικώς, αποφεύγω να δίνω μια ορισμένη απάντηση σε ερωτήσεις που αφορούν έννοιες, όπως η τέχνη, η ζωή, η δικαιοσύνη, η ηθική, κ.λπ.. Ίσως, γιατί πιστεύω ότι τέτοιες έννοιες επαναπροσδιορίζονται συνεχώς μέσα στον καθένα μας.
Στον χώρο σας, οι νέες και πρωτοποριακές ιδέες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος;
Στην ηλικία μου, δικαιούμαι να είμαι τουλάχιστον αισιόδοξη. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι οι νέες και πρωτοποριακές ιδέες οφείλουν να βρίσκουν πρωτίστως πρόσφορο έδαφος μέσα μας. Όταν έχεις κάτι να πεις και λόγο για να το πεις, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις -ό,τι κι αν είναι αυτό- τα πράγματα, αργά ή γρήγορα, θα πάρουν τον δρόμο τους. Δεν λέω ότι οι συνθήκες είναι εύκολες, απλώς θεωρώ ότι όσο λιγότερη πίστη έχεις εσύ στις ιδέες σου, τόσο λιγότερο θα προσπαθείς και για την πραγματοποίησή τους.
Μιλώντας για εγκλήματα και δολοφόνους, τι θεωρείτε «εγκληματικό» στη μέθοδο διακυβέρνησης της χώρας μας τα τελευταία χρόνια;
Μέσα από τις πρόβες του «Πέφτει η νύχτα στην Αθήνα», συνειδητοποίησα το εξής: τη στιγμή που ορίζουμε μια πράξη ως εγκληματική, ταυτόχρονα ορίζουμε και τον θύτη και το θύμα. Επομένως, θεωρώντας εγκληματικές τις μεθόδους διακυβέρνησης της Ελλάδας, αυτομάτως θεωρούμε τους πολιτικούς εγκληματίες και τους Έλληνες θύματα.
Και εγώ γι’ αυτό το τελευταίο αμφιβάλλω. Ένα «έγκλημα», όπως λέει και η ίδια η παράσταση, έχει πολύ βαθιές ρίζες στον χρόνο. Και στο να συντελεστεί το «έγκλημα» αυτό έχουν συμβάλλει περισσότεροι, από όσοι νομίζουμε. Το κακό στη χώρα μας δεν ξεκίνησε την τελευταία επταετία - οκταετία, όπως θέλουν πολλοί να πιστεύουν. Το κακό ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’80 και την κυβέρνηση της Αλλαγής του Ανδρέα Παπανδρέου -για να μην πάω πιο πίσω και θεωρηθώ γραφική.
Αλλά τότε, ο ελληνικός λαός ήταν χαρούμενος και ικανοποιημένος, γιατί κέρδιζε κι αυτός από τις εγκληματικές μεθόδους της ρεμούλας και του εύκολου, αλλά ανύπαρκτου χρήματος. Ήταν «συνεργός» -αν θέλετε- στο «έγκλημα».
Τώρα όμως που έφτασε η κατάσταση στο απροχώρητο και, όπως ήταν αναμενόμενο, οι κυβερνήσεις θα τα πάρουν από τους μη έχοντες, ο Έλληνας αποφάσισε να «αλλάξει» στρατόπεδο και να μετατρέψει τον εαυτό του σε «θύμα». Ασφαλώς και δεν μιλώ για όλους τους Έλληνες, δεν ισχύει αυτό για τους συνομήλικούς μου ή τη γενιά των 30, ισχύει για τους γονείς μας, για τους παππούδες μας.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι το πιο «εγκληματικό» στη μέθοδο διακυβέρνησης της χώρας είναι ότι εφαρμόζεται από ανθρώπους που υποστηρίχθηκαν επί δεκαετίες από τους ίδιους τους Έλληνες.
Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από το γιγάντιο κύμα της οικονομικής κρίσης, που μέρα με την ημέρα γίνεται όλο και πιο ορμητικό;
Δεν έχω να προτείνω κάποιον τρόπο διαφυγής, γιατί δεν έχω ψάξει να βρω κάποιον. Το κύμα της οικονομικής κρίσης είναι, όντως, γιγάντιο και μέρα με τη μέρα δυναμώνει.
Οι νόμοι στη φύση ορίζουν πως όταν ένα ισχυρό φαινόμενο βρίσκεται σε κορύφωση, οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο του και «κινείται» πιο αργά από εκείνο, δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσει να ξεφύγει. Το ζητούμενο, επομένως και με την κρίση, δεν είναι το πώς θα ξεφύγουμε, αλλά πώς θα επιβιώσουμε αυτής.
Και, όπως οι νόμοι της φύσης επίσης ορίζουν, ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει ένα είδος από την «καταστροφή» του, είναι να εξελιχθεί. Αυτό θεωρώ ότι πρέπει να κάνουν και οι Έλληνες, να εξελιχθούν. Να εξελιχθεί η νοοτροπία τους, η κουλτούρα τους, η κοινωνική τους συμπεριφορά, η παιδεία τους, η πολιτική τους άποψη.
Μόνο έτσι στην ουσία θα έχουμε «κερδίσει» και την κρίση. Με το να προσπαθήσουμε να της ξεφύγουμε, δεν θα την έχουμε κερδίσει, θα την έχουμε αποφύγει.
Ταυτότητα παράστασης: σύλληψη ιδέας-σκηνοθεσία: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη, δραματουργική επιμέλεια: Γιώργος Παπαπαύλου, φωτισμοί-επιμέλεια σκηνικού χώρου: Αλέξανδρος Παπαϊωάννου, κοστούμια: Νικόλ Παναγιώτου, κείμενο: ο θίασος. Παίζουν (αλφαβητικά): Φλώρα Καλομοίρη, Νίκος Καραπάνος, Ντόρη Μάντζαρη, Αλέξανδρος Παπαϊωάννου, Γιώργος Παπαπαύλου, Εβίτα Παπαστόιτση, Γεράσιμος Πετικάρης.
Πληροφορίες: Χώρος τέχνης και δράσης «Βρυσάκι», Βρυσακίου 17, Πλάκα, τηλ.: 210 3210179, vryssaki@sinthesis.gr, www.vryssaki.gr. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00, από 20 Φεβρουαρίου έως 10 Απριλίου. Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (φοιτητικό).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου