Το δέντρο που πληγώναμε, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Δήμου Αβδελιώδη, μοιράστηκε στο Φεστιβάλ τις εντυπώσεις με τη Φωτογραφία του Παπατάκη.
Η προκριματική Επιτροπή φρόντισε να την στείλει στο Πληροφοριακό Τμήμα, συμβάλλοντας έτσι στη δημιουργία του μύθου που ερχόταν. Tο φεστιβαλικό κοινό, με τους κριτικούς μαζί, μολυσμένο από τη γεροντική αρρώστια που μετέδιδε η θεματική και δύσκαμπτη φόρμα του άλλοτε ΝΕΚ, αναζήτησε ένα είδωλο πέρα από την κλειστοφοβία και τις νευρώσεις της πόλης, πέρα από την ιστορική ρητορεία, από τα μπερδεμένα νοήματα, από το τράβελινγκ που γινόταν αυτοσκοπός· αναζήτησε έναν καθρέφτη στο φως της αθωότητας, της απλότητας, που να φέρνει στη σκοτεινή αίθουσα την αίσθηση της φύσης, να ξυπνάει τον παλιμπαιδισμό, να μεταφέρει αβίαστα στη μακάρια εποχή, σ' αυτήν όπου ζωή και παιχνίδι ήταν ένα. Και ήρθε ένα πρωτόλειο, με πλήθος τεχνικές αδυναμίες, να σταθεί απέναντι σ' αυτό το κενό και να κερδίσει το κοινό του, να δημιουργήσει πιστούς. Όταν η ταινία βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες, η Μαρία Παπαδοπούλου αποφάνθηκε αφοριστικά: Μην τη χάσετε. Δεν επιτρέπεται. Bρισκόμαστε στη Χίο του 1960, πέραν του Καλού και του Κακού, στον κόσμο της παιδικής μας ηλικίας, στον κόσμο του Μύξα και της παρέας του· στον κόσμο που όλοι ζήσαμε, τον θυμόμαστε, ενώ μας πληγώνει η αίσθηση της χαμένης για πάντα παιδικής μας ηλικίας. O Αβδελιώδης δε σχολίασε, παρά τους κάποιους συμβολισμούς του· δεν έκρινε. Σχεδόν ντοκιμαντερίστικα κινηματογράφησε τις παιδικές μας μνήμες, με αυθεντικότητα που σε κερδίζει, κατέγραψε ήθη και έθιμα. Μια αίσθηση είναι όλα: οι γάτες που σέρναμε παιδιά, οι σκύλοι που κυνηγούσαμε, τα φρούτα που κλέβαμε, το Καλοκαίρι που ερχόταν και έφευγε, ο μαυροπίνακας, ο δάσκαλος, ο αγροφύλακας, η σοδειά. Επιπλέον, στη Χίο υπάρχει η σοδειά του μαστιχόδεντρου, του δέντρου που πληγώνεται και δακρύζει (κέντος) για να αποδώσει τους καρπούς του· κι ακόμα, η θάλασσα: η θάλασσα των παιδικών μας χρόνων, όποια και όπως και αν ήταν αυτή. Η παιδική φαντασία την έβλεπε σαν «στοιχείο αλλόκοτο» και την βλέπει έτσι. Με αυτήν τη λογική Το δέντρο που πληγώναμε είναι ταινία διαχρονική, ταινία που σε παίρνει μαζί της στο γλυκό παρελθόν, αν ποτέ υπήρξες παιδί και αν δεν εγκατέλειψες κάπου στο διάβα του βίου σου εκείνα τα βιώματα.
Δες το...
Από το βιβλίο του Γιάννη Σολδάτου: Ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου, εκδ. Αιγόκερως, Αθήνα , 1990
